وسوسه های یک قلم

شعر و شراره هایی از درون

وسوسه های یک قلم

شعر و شراره هایی از درون

یواش یواش تو هم به این فلسفه عادت میکنی....



اصولا بعضی از آدمها میان و  تو رو قضاوت میکنن و همزمان هم یک

اصولی رو رعایت میکنن مثلا توی چشمات زل میزنن وبرات آرزوی سعادت میکنن و وانمود میکنن که ازت حمایت میکنن  و مدام از خوبیهاشون برات روایت میکنن و از نداشته هات شکایت میکنن و بتدریج به این روند عادت میکنن و تو  هم بخودت میای و میبینی داری جسارت میکنی و تمام مدت اونا رو قضاوت میکنی و  آرامشت رو غارت میکنی و یواش یواش تو هم به این فلسفه عادت میکنی...

لعنت به این فاصله....

خدایا....



درست است که دور شده ام اینروزها از تو...اما انگار در لحظه هایی که فریاد می زدم (درکم کن) شنیده ای (ترکم کن)....



لعنت به این فاصله.....

دچار باش... تو تنها نیستی..

دچار ! .... 


یعنی واقعی ترین چیزی که برایت مینوسند...


یعنی منطق!


مرا که به طرز عجیبی بیاد 2 و 4 میاندازد این دچار!!


دو  دوتا چهارتا! منطقی ترین !عبارت دنیا... ناگزیرترین انکار نشدنیه زندگی!


هرچند خدارا  شکر این  (دچار ) بودن از (ناچار ) بودن بهتر است فکرش را که میکنم!



آخر این ناچار! مرا بیاد  9 و 4 میاندازد ....


که جمعشان که میکنم نحسیه سیزده اش آزارم میدهد


جدیدا!


.

.

.


.سپهر



بیا بزن خراب کن که جای من نبوده...

نه !!


اشتباه من نبوده این گناه  من نبوده وز همان شروع و اولش


مسیر من نبوده راه من نبوده جانپناه من نبوده انعکاس آه من


نبوده ماه من نبوده این تبر برای تو بیا بزن خراب کن که جای من


نبوده جایگاه من نبوده .........

.

.

.


.

سپهر..

لحظه ای که تمام مغناطیس نگاهت در پلکهایت همقطب میشود !!

لحظه ء خوبی نیست لحظه ایی  که پیش می آید چشمهای آدم خسته میشوند و اما بسته نه ..!!




لحظه ای که تمام مغناطیس نگاهت   در پلکهایت همقطب میشود !!




ای کاش لا اقل بالایی مثبت بود حالا که  انگار پایینی اش منفیست...

.

.

.



  پلکها را میگویم..

.

.

.

.

.



سپهر






گاهی انسانها میشوند شبیه نوشته هایشان...

گاهی انسانها میشوند شبیه نوشته هایشان...


.

.از یک جایی شروع میشوند...


در چند خط یک حرفهایی میزنند و یک جایی هم با یک نقطه! در یک نقطه ای تمام


میشوند.


خود این داستان چیز بدی نیست ... شاید  هم طبیعی باشد که البته طبیعی هم هست

.

.

اما مشکل اینجاست که گاهی کسی از نوشته ات سر در نمی آورد.

 

 

 

.جز خودت که مینویسی و مینویسی و میرسی به نقطه آخر.



.

.

.

سپهر

…چطور باور کنم.. که بحر طویل طوفانی تو شعر نیست؟؟

شعر یعنی قافیه یعنی عروض؟    شعر یعنی واژه ایی با طعم سوز؟


شعر یعنی مشتبه -تلمیح و بحر؟   شعر یعنی تلخی یک جام زهر؟


شعر یعنی رکن و ترفیل و هجا؟     شعر یعنی گم شدن در نا کجا؟


شعر یعنی صوت و تشبیه وغزل؟     یا که اوزان شبیه و بی بدل؟
.
.
نه!

باور نمیکنم..

که اینهمه شررهای بی قافیه

که فاصله ء بی وزن پلکهایت را طوفانی میکند شعر نباشد!
.
…چطور باور کنم..

که بحر طویل طوفانی تو شعر نیست؟؟

حتی زمانی که خود شاعر تمام میشود….

خیلی از آدمها فکر میکنند این شاعر ها هستند که با شعر ها بازی میکنند….ا



ما انگار بر عکس است و این شعر ها هستند که با شاعر خود بازی میکنند..


سالها بازی میکنند..


و درست از یک روزی و یکجایی این بازی شروع میشود و احساس میکنم هرگز این بازی تمام نمیشود ..



حتی زمانی که خود شاعر تمام میشود….






بندر عباس  زمستان 90

وای تو خاموش مکن حنجره ام چشم به امید تو ازگوشه ء این پنجره ام.

یک روز یکروز پر از سوز و غم افروز بخود گفتم از این ناله زدن ناله شدن ژاله شدن درپی او واله شدن سود چه حاصل شودم من که بدم بدتر از این تاب ندارم بخدا خواب ندارم و کنون غرق عطش آب ندارم و ازین دست سخنهای پراز ولوله و پر گله و یاوه سرایی که ندا آمدم از ابر مکن صبر بیا نوبت آسایش تو نوبت آرامش تو آمده از سوی خدا رحمت باران وش اواینک ازاین جای تو برخیز وبجای زدن زار بزن دست به یکبار به صد کارفراموش مکن حرف خدا….وای تو خاموش مکن حنجره ام چشم به دیدار تو ازگوشه ء این پنجره ام.....