من که در فلسفه ی ثانیه ها غوطه ورم
دو سه سالیست که از حال خودم بیخبرم
همه ی ترسِ من از رفتن و وا ماندنِ توست
تو زمن میگذری..من زتو کی میگذرم؟
سپهر-91
کلافه ام – کلافه ام کلافه تر مکن مرا
خودم بَدم خدای من ازین بتر مکن مرا
.
به شوکرانِ وسوسه به تلخِ تیغِ این تبار
دچاردرد بوده ام دچار شر مکن مرا
.
.
.سپهر-91
گاهی.. میشوم شبیه روز های قدیم
اعوذو با لله من الشیطان الرجیم..
پناه میبرم به آرامشی شگفت ..خاک!
از اینهمه دروغ به راستی- ضمیر ِپاک
گاهی که میشوم شبیه عشق..آرامش
شبیه ابر...آسمان. ..رهایی و بارش
گاهی که میشوم دوباره یک آغاز
دو بال و آسمان و باز هم پرواز
حس میکنم که رسیده وقت نجات
قد قامت الصلاة و قد قامت الصلاة
.
.
.
سپهر -91