وسوسه های یک قلم

شعر و شراره هایی از درون

وسوسه های یک قلم

شعر و شراره هایی از درون

چند سالی میشود از حال خودم بیخبرم

من که در فلسفه ی ثانیه ها غوطه ورم                                                                                  

دو سه سالیست که از حال خودم بیخبرم


همه ی ترسِ من از رفتن و وا ماندنِ توست


تو زمن میگذری..من زتو کی میگذرم؟




سپهر-91


دچاردرد بوده ام دچار شر مکن مرا

کلافه ام – کلافه ام کلافه تر مکن مرا

خودم بَدم خدای من ازین بتر مکن مرا

.

به شوکرانِ وسوسه به تلخِ تیغِ این تبار

دچاردرد بوده ام  دچار شر مکن مرا

.

.

.سپهر-91


پناه میبرم به آرامشی شگفت ..خاک!


‏Photo: انسان موجودی است که در نهایت شکست ، بازهم تکیه گاهی از جنس خدا دارد

آذین‏





گاهی.. میشوم شبیه روز های قدیم

اعوذو با لله من الشیطان الرجیم..


پناه میبرم به آرامشی شگفت ..خاک!

از اینهمه دروغ به راستی- ضمیر ِپاک


گاهی که میشوم شبیه عشق..آرامش

شبیه ابر...آسمان. ..رهایی و بارش


گاهی که میشوم دوباره یک آغاز

دو بال و آسمان و باز هم پرواز


حس میکنم که رسیده وقت نجات

قد قامت الصلاة  و قد قامت الصلاة

.

.

.

سپهر -91